تبادل
لینک هوشمند
امشب ای زیباترین رویای من گل کن از سر شاخه لالای من
در سراب خواب من سبزینه نیست خسته شد تصویرم و آیینه نیست
بس که تنها سوخت در تب شعر من سکته خواهد کرد امشب شعر من
آخر ای شب من شبیه بیشه ام رحم کن نیلوفری بی ریشه ام
گوشواره حسرتم گوشم بده آه سرگردانم آغوشم بده
زادگاه من درخت بید بود سال ها همسایه ام خورشید بود
شاپرکم بودم مرا پرواز برد هر پرم را یک نسیم ناز برد
مادر من دختر مهتاب بود من به دنیا آمدم او خواب بود
داستان ها دوستانم بوده اند قصه ها ورد زبانم بوده اند
مثل هم سالان شبنم زاد خود پر کشیدم من هم از میلاد خود
ناگهان در نور عزلت وا شدم سایه ام ترسید و من تنها شدم
چشم وا کردم زمانم رفته بود قایـــق رنگین کمانم رفته بود
پوپک من از نیستان ها گذشت کهکشانم از بیابان ها گذشت
اینک ای شب من گیاه خسته ام در تب آیـــــــــینه آه خســـــــــته ام
معبدی وا کرده ام روی سجود با عدم سر می کنم کنج وجود
با گیاهان همزبانی می کنم مورها را مـــــهربانی مـــی کنم
دست مـــــی گیرم عبور جاده را سایه های خسته و افتاده را
غربت قشلاق دارد راه من حسرت یـــیلاق دارد آه مـــن
آخر ای شب سایه من سار نیست سینه سرخم لانه ام نیزار نیست
دفن کن در خاک خود درد مرا ســـایه ای ده ابر ولگــرد مرا
سال ها اندیشه ام خیزش نکرد کوهسار روح من ریزش نکرد
احمد عزیزی *طغیان تــرانه*
نظرات شما عزیزان:
